Psychische stoornis of ontwakingsproces?

Deze persoonlijke ervaring die ik wil delen met jou, is er eentje waar lange tijd een groot stuk schaamte op heeft gezeten. Het is pas zeer recent dat ik besef met wat een voorzichtigheid ik die ervaring zo heel af en toe, enkel als het eens ter sprake kwam, heb gedeeld met iemand. Telkens met een klein hartje. En zelfs dan, deelde ik zelden tot nooit het volledige proces erachter. De aanloop, de pijn en de schoonheid ervan.

Tot vandaag.

Waarom? Omdat ik mij realiseer dat hierover praten helend is voor mezelf en voor vele mensen hier op de aarde. Individueel thema's doorvoelen, delen en uitspreken = helend voor jezelf én het collectieve veld.

De schaamte en het taboe rond de psychiatrie en psychische kwetsbaarheid... wil ik graag delen vanuit mijn persoonlijk perspectief en mijn eigen ervaringen uit het verleden. Ik nodig je uit om te lezen met een open hart en een vrije geest. Om al je aannames en overtuigingen rond deze thema's in vraag te durven stellen. 

Ik kan niet meer

Ik geloof dat ik rond zeventien jaar moest geweest zijn toen ik naar mijn mama ging en zei, ik kan niet meer. Er moet echt iets gebeuren. Ik besefte op dat moment heel goed hoe diep ik mentaal zat maar gewoonweg geen uitweg zag. Dit kwam niet plots.

Het was volgens mij sluimerend gestart rond mijn twaalf jaar. Die periode heeft iemand die we kenden zelfmoord gepleegd. De impact op mij was onverklaarbaar groot. Het leek alsof ik constant de pijn van die persoon voelde. Alsof het me helemaal meenam in de donkerte.

Zo zette ik een liedje dat ik 'doorkreeg' wel honderd keer na elkaar op, ik werd meegezogen in verdriet, waarvan ik niet wist vanwaar het kwam.

Iets later in die periode, kreeg mijn mama voor het eerst een psychose. Op dat moment was het totale verwarring. Ik was spiritueel opgevoed door mijn papa (mijn ouders waren uit elkaar en mama had niets met spiritualiteit op het moment van haar psychose.) Via papa wist ik af van zielen en geloofde ik al sinds kind in reïncarnatie. Tijdens mama haar psychose 'werd' zij de persoon die zelfmoord had gepleegd.

En ik? Ik ging mee in het verhaal... ik voelde dat het klopte. Wekenlang? Hebben we dit stiekem onder ons twee gehouden, had ik vakantie en bleef ik praten met mijn mama én met die man. Ik was op dat moment geloof ik vooral blij, blij dat ik nog met hem kon praten. Gefascineerd over wat er gebeurde in ons huis.

Maar al snel nam de psychose andere vormen aan, trauma's van mama kwamen boven (waarvan ik trouwens geloof dat dat één van de 'doelen' is van psychose).

Naderhand werd het erger, God en de Duivel kwamen zich letterlijk moeien. En plots werd er zelfs gesproken van leven en dood. Op dat moment vertelde God me, via de stem van mama, om de dokter en mijn familie te bellen. Nog steeds beide in een soort roes, kwam familie aan en de dokter.

Er is op dat moment een soort van familietrauma naar boven gekomen, waarin mijn mama echt in haar kindrol zat en mijn grootmoeder bepaalde zaken heeft toegegeven. Als mijn grootmoeder niet eerlijk zou geweest zijn, zou mijn mama onder de auto zijn gelopen, zei de stem die via mijn mama sprak. 

Mama kreeg vanaf dat moment veel medicatie maar ze wou thuis blijven. In begin kwam de dokter drie keer per dag langs en ging ik 'gewoon' terug naar school, eerste middelbaar.

Mama is nadien enkel naar de psychiater geweest, die niet veel meer deed dan luisteren en de stempel 'bipolaire stoornis type 2' plakte. Voor mij had de dokter echter geen hulp voorzien. 

Van een glaasje naar een fles

Iets later gingen mijn stiefpapa en mama uit elkaar, na 9 jaar samenwonen. Dit omwille van verschillende redenen, waarin ik mijn wil heb doorgedrukt omdat het geen gezonde situatie meer was. Er zijn daar dingen gebeurd die niet oké waren. Het voelde alsof mama geen keuzes kon maken en ze bleef ongelukkig in de situatie. Als veertienjarige 'moeide' ik me omdat ik voelde dat die keuze nodig was.

Met veel tegenwind van mijn familie, ook al wisten ze wat er achter gesloten deuren gebeurde. De schone schijn is zo vaak nog belangrijk in vele familiesystemen. Maar ik doorzag ze en ik stond in mijn kracht.

Ook al herinner ik mij nog de woorden en de pijn dat het mijn schuld zou geweest zijn dat mijn mama niet gelukkig zou worden. 'Haar mooie huisje, ze woonde er zo graag'.

Toch gingen we iets later met ons twee op een appartementje wonen. Hoezeer ik ook hield van mijn prachtige tuin en vele dieren, het was echt nodig om deze stap te zetten, dat wist ik. Ondertussen bleef mama medicatie nemen, maar nog steeds had zij contact met die man en vele anderen hierboven.

Volgens mij moest ze zich eenzaam hebben gevoeld in die periode, hoeveel ik er ook probeerde zijn. Ze begon meer te drinken. Een glaasje  wijn werd een fles.

En zo kreeg ik een mama die een schaduw van zichzelf werd. Minder enthousiast, minder medelevend en betrokken. Ik herinner me destijds dat ik graag meer bij papa wou zijn, dat ik op sommige momenten zelfs bij hem wou wonen. Maar dat hij dit niet zag zitten om praktische redenen. Ook dat stuk rond afwijzing heeft veel innerlijk werk gekost ;). 

Angst, onzekerheid en de drang naar controle

Op de middelbare school was het ondertussen een grote hel. Ik was vanaf het eerste middelbaar mezelf volledig kwijt. Studeerde veel maar er waren geen goede resultaten. Zocht aandacht op de 'foute' manieren en schond mijn eigenliefde keer op keer. Achteraf kan ik zien dat de periode thuis gelijk liep met die van op school. En zie ik de logica er in. Ik wou de pijn ontvluchten en tegelijkertijd zo graag dat iemand wel mijn pijn zag. Thuis hield ik me vooral sterk. Nam ik naar mijn aanvoelen meer en meer de ouderrol over...

Ondertussen was er ook nog de angst. Een enorme angst die ik had voor de dingen waar mijn mama mee kon praten. Ik 'zag' ze niet maar voelde ze wel. Mama was altijd pas thuis rond 19u, als ik alleen in het appartement zat voelde ik zoveel, vooral op mama haar kamer en het verlamde me helemaal. Soms werd het zo erg dat ik toch iets 'zag' en dan belde ik naar mijn papa. Hij luisterde wel maar ik had in die periode zoveel meer nodig dan die babbel om de 14 dagen. Zijn visie was ook dat mama 'bezeten' was. Waar ik nog steeds niet uit ben of dat klopt of niet. Maar als veertien- vijftienjarige, wil je dat eigenlijk niet als antwoord krijgen. Laten we zeggen dat dat de angst niet minder maakte.

Als beschermingsmechanisme op al die zaken, begon ik te diëten. Ik was niet dik maar ik moest magerder zijn. Al snel woog ik echt weinig en at ik enkel groenten. Elke ochtend voor school sportte ik een uur. Mijn gewicht laag houden was voor mij (achteraf bekeken) mijn manier om ergens controle over te houden. Want over de rest van mijn leven lukte dat duidelijk niet.

Ook begon ik rond mijn zestien jaar meer te drinken en had ik in die periode een relatie met iemand die veel wiet rookte. Stilletjes aan begon ook ik hier afhankelijk van te worden. Die roes, het niet moeten voelen, het kwam me 'goed' van pas, dacht ik. Mijn vriendje van dat moment, was een narcist, dronk problematisch en kon me echt vernederen (Hij was niet de eerste, het was al een bepaald patroon geworden. Hij was wel de ergste.) Gelukkig had ik een reddersyndroom, dus Ik zou hem wel beter doen voelen. Maar zo werkt dat niet.

Ik ben na een jaar relatie in zo'n diepe put terecht gekomen. De enige weg die ik zag... was doodgaan. Na mijn eerste poging, natuurlijk uit wanhoop en een schreeuw om hulp... vertelde mijn lief van dat moment op een familiefeest dat ik het volgende keer maar beter zo of zo zou doen, dat het eindelijk zou lukken. Over die relatie kan ik een boek schrijven, maar dat is niet de bedoeling. Ik ben er van overtuigd dat ik hem nodig had om te groeien en dat hij mij nodig had om te groeien als mens. Ik heb mij naderhand ook absoluut niet netjes gedragen, dus hij heeft het ook niet makkelijk gehad.

Anyway, ik zat in een put, waarin ik geen greintje liefde voor mezelf voelde.. waarin een kant in mij niet meer wou leven maar een andere kant ook wist dat het anders kon. En dat zelfmoord... echt nooit een oplossing is.

Ook wist ik dat je na je aardse leven toch nog steeds lessen te leren hebt en je opnieuw diezelfde shit op je bord krijgt, dus uiteindelijk...kon ik niet weg.

Dat was het moment, helemaal uitgeput, dat ik zelf besliste om naar de paaz afdeling te gaan, "de psychiatrische afdeling van het algemeen ziekenhuis". Uit de ratrace, even loskoppelen. Dat had ik nodig.

Het deed enorm veel pijn, ik voelde zoveel verdriet en kreeg absoluut geen overzicht over mijn leven. Ik zat nog steeds volledig in angst. Ik weet nog dat ik op een blad mijn angsten schreef... Angst om nooit goed genoeg te zijn. Angst om nooit auto te kunnen rijden. Angst om niet alleen te kunnen wonen. Angst om geen gezonde relatie te hebben. Angst om niet te kunnen werken...

Ik was  wel ongelofelijk blij met de hulp, de rust en de erkenning van andere mensen waarmee het ook minder goed ging. Die elk op hun beurt een eigen verhaal hadden. Volgens mij ben ik de eerste keer zeven weken gebleven. Na een halfjaar, toen ik mijn 7e jaar wou afmaken, omdat iemand van de familie dat zo belangrijk vond, ben ik opnieuw gecrasht. Ik kon niet meer, hoe graag ik ook wou.

Dus liet ik me opnieuw vrijwillig opnemen. Die keer was het zes weken en bleef ik nadien in dagopname. Ik weet nog heel weinig van de therapiëen en de groepsmomenten. Enkel de gezelligheid in het 'rokerskot' is me altijd bijgebleven. De mooie fijne mensen waar ik me zo goed bij voelde (niet allemaal natuurlijk maar vele ;)). Na de dagopname ben ik, door dat duidelijk als doel te hebben, beginnen werken in de verkoop, in plaats van naar school te gaan.

Licht aan het einde van de tunnel

En vanaf dat punt is het eindelijk een beetje geshift. Heel stilletjes aan, met heel veel vallen en opstaan. Teruggrijpen naar 'vluchten' en toch af en toe zelfvertrouwen voelen. Want ik was goed met klanten. Ik vond het fijn met collega's. Ik werd geapprecieerd om wat ik deed en vond het leuk werk.

En van toen, ben ik stapje per stapje, met vallen en opstaan, mijn innerlijke reis begonnen. Ik begon na een jaar werken opnieuw een opleiding, in de richting die ik wél echt bij mij zag passen. Sinds dat moment ben ik niet meer gestopt met bijleren, cursussen volgen en opleidingen doen. Ik zie het als een investering in mezelf en in mijn werk. Maar heel vaak voel ik nu ook, hej, die kennis heb ik allemaal al... gewoon in mijzelf. Ik hoef het niet meer te leren want ik heb het geleefd, geademd, doorvoelt en ik mag het delen.

Ik kan hier nog veel verder schrijven, nog vele processen en spannende wendingen maar ik heb voor nu gedeeld wat ik wou delen, het stukje over het taboe rond psychiatrie.

Wat ik daar nog wil rond zeggen is dat ik er van overtuigd ben dat alles nodig is zoals het komt. Als wij onze trauma's niet tijdig doorvoelen en aankijken, vinden ze ons. Dat is het 'mooie' van ons lichaam, ons psyche. Het vindt een weg naar buiten om gezien te worden.

Ook wil ik iedereen uitnodigen om voorzichtig te zijn met labels. Mijn mama kan nog steeds praten met hierboven en met engelen en gidsen. Nu op een goede gezonde manier. Was die ervaring dan zo negatief? Zo 'psychotisch' en onwerkelijk? Of was ze nodig? Was het haar moment van ontwaken? Ook ik heb een labeltje gekregen destijds, van een psychiater die één gesprek met me voerde op het spoed, bij binnenkomst van de afdeling. Ik heb toch een tijdje met dat label in mijn hoofd gezeten. Maar nu weet ik dat het niet klopt. Natuurlijk ben ik gevoelig, hoogsensitief en heb ik veel meegemaakt. Je kan die schaduw transformeren naar je kracht, als je het aan durft kijken en elk aspect ervan durft doorvoelen.

Dus ook aan artsen en psychiaters... wees voorzichtig met wat je zegt. Haal mensen niet uit hun kracht. Maar op mijn beurt had ik ook dat weer nodig om mijn eigen kracht en waarheid te hervinden. 'Psychische kwetsbaarheid' klinkt stom vind ik. Het gaat om dapper zijn om je binnenkant aan te kijken. De donker in het licht te plaatsen. Echt iedereen kan, door omstandigheden in zo'n afdeling terecht komen. Het is niet omdat ik of iemand anders daar geweest is dat die persoon niet even 'mens' is als iemand anders. Of opnieuw terug even veerkrachtig en in balans kan geraken. 

Ook heb ik sterk mijn bedenkingen over het huidige systeem waar we in leven, waar zoveel mensen niet in mee kunnen... omdat we niet gemaakt zijn voor zo'n systeem lieve mensen... wij zijn niet bedoeld om te leven op de manier dat zovele onder ons leven. Wij zijn gemaakt om ons eigen ritme te volgen, onze eigen flow, onze levensenergie te kunnen laten stromen en onze voeten te volgen naar waar ze ons willen brengen. Dus het is heel logisch dat zoveel mensen 'uit' dat systeem vallen en niet meer mee kunnen. Ze zijn écht zo gek nog niet ;) Integendeel.

Al die ervaringen, we mogen ze koesteren. Het zijn schatten, parels van lessen. Met zoveel gelaagdheden. Dus laten we onze oordelen onderzoeken en ook die naar het licht brengen ♡ Want je kent nooit al de gelaagdheden uit een verhaal. Ook in dit verhaal, heb ik er maar een fractie van gedeeld.

Ik wens iedereen die momenteel door een proces gaat, het allemaal niet meer weet of volledig uit verbinding is met zichzelf... enorm veel moed ♡ Het komt goed!

Als laatste wil ik nog even zeggen... Al de dingen die ik heb meegemaakt, zijn de bedoeling geweest. Ze zijn nodig geweest op mijn reis. Om mij opnieuw te laten her-inneren wie ik in essentie ben. Dus ik zie alle mensen graag die deel uitmaken van dit verhaal. Dankjewel voor al jullie lessen, de spiegels en de ervaringen.